خانه ی دوست کجاست؟

در فلق بود که پرسید سوار

آسمان مکثی کرد

رهگذر شاخه ی نوری که به لب داشت به تاریکی

شن ها بخشید و به انگشت نشان سپیداری و گفت:

«نرسیده به درخت کوچه باغی ست که از خواب خدا سبز تر است

و در آن عشق به اندازه ی پرهای صداقت آبی ست

میروی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ

سر به در آرد

پس به سمت گل تنهایی میپیچی*

ده قدم مانده به گل

پای فواره ی جاوید اساطیر زمین می مانی

و تو را ترسی شفاف فرا میگیرد

در صمیمیت سیال قضا

خش خش میشنوی

کودکی میبینی

رفته از کاج بلندی بالا

جوجه بردارد از لانه ی نور

و از او میپرسی:

خانه ی دوست کجاست!!؟